Tadeusz Joniewicz

U polskich konsumentów prośrodowiskowe nawyki dopiero się kształtują. Ale już teraz widać stojący za nimi ogromny potencjał. Pytanie czy rodzime firmy pójdą za ciosem i wykorzystają ten ekotrend pozostaje otwarte.

Pod względem raportowania społecznego rok 2018 zdominowała tematyka pierwszego roku obowiązywania dyrektywy o ujawnianiu rozszerzonych informacji niefinansowych wprowadzonej do polskiego prawa poprzez zmianę ustawy o rachunkowości.

Cały czas wyobrażamy sobie – taka jest świadomość społeczna – że największym problemem są skutki działania dużego przemysłu. Tymczasem on zrobił bardzo duży krok naprzód: zarówno jeśli chodzi o rodzaj produkcji, jak i o stosowanie się do regulacji prawnych. Zasadą jest, że zanieczyszczający płaci za swoją działalność i w związku z tym musi się dostosować do wymogów prawnych i pilnować ich realizacji.

Każda z tych kwestii ma swój obszar, w którym jest konkretny problem. Niska liczba patentów dotyczy w szczególności tych, które wychodzą swoim zakresem poza Polskę. Patent tylko na Polskę jest w praktyce mało użyteczny. Jeśli firma potrzebuje patentu, to ta ochrona powinna mieć szerszy zasięg geograficzny. Decyzja, gdzie patentować, jest ważną decyzją strategiczną, bo mało kogo stać na patent na cały świat – to są ogromne pieniądze. Podobnie jest z nakładami.

Patrząc na podstawowe charakterystyki służące ocenie wielkości zasobów wodnych, na przykład ilość wody na mieszkańca, to rzeczywiście pod względem wielkości zasobów wodnych nasz kraj zajmuje jedno z ostatnich miejsc wśród krajów europejskich. Na jednego mieszkańca Polski przypada trzy razy mniej wody niż średnio w Europie, czyli około 1600 m3 rocznie na osobę, podczas gdy w Unii Europejskiej jest to ponad 4,5 tysiąca m3.