Pozwolenie zintegrowane

Pozwolenie zintegrowane jest to dokument określający zasady korzystania ze środowiska. Jest on niezbędny w przypadku instalacji zaliczających się do grupy mogących powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych, albo środowiska jako całości.

Pozwolenie zintegrowane zostało wprowadzone do prawa wspólnotowego dyrektywą Rady nr 96/61/WE z dnia 24 września 1996 roku. Dotyczy ona zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli – i zwana jest także dyrektywą IPPC (z ang. Integrated Pollution Prevention and Control). Do prawa polskiego przepisy dyrektywy zostały wprowadzone po wstąpieniu do Unii Europejskiej, na mocy ustawy prawo ochrony środowiska, z 27 kwietnia 2001 r.. W 2010 roku Dyrektywa IPPC została zastąpiona Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady Europy nr 2010/75/UE z 24 listopada 2010 roku, w sprawie emisji przemysłowych, zwanej także Dyrektywą IED.

Istotą pozwolenia zintegrowanego jest to, że łączy w jednym dokumencie warunki korzystania ze wszystkich komponentów środowiska, w powiązaniu z wielkością danej instalacji. Pozwolenie zintegrowane zastępuje cząstkowe pozwolenie środowiskowe dla instalacji (na emisję do powietrza, na wytwarzanie odpadów, w szczególnych przypadkach pozwolenie wodnoprawne). Dodatkowo pozwolenie to określa zasady korzystania ze środowiska w aspektach, które nie są przedmiotem regulacji pozwoleń sektorowych (np. emisja hałasu, zabezpieczenie środowiska gruntowo-wodnego przed zanieczyszczeniem i inne).

W pozwoleniu zintegrowanym określa się ponadto stopień spełnienia wymogów wynikających z konkluzji Najlepszych Dostępnych Technik (BAT).

Należy wiedzieć, że pozwolenie zintegrowane (podobnie jak pozwolenia sektorowe) wydawane jest dla instalacji, a nie dla zakładu.